ماینرهای نامرئی
ظهر گرم و دمکردۀ مرداد بود، ۹ سال پیش در تاسیسات برج مسکونی باران ۱، ناگهان سامانه سرمایش از کار افتاد. تکنسین مقیم برج همانجا بود، تمام چکلیستهای نگهداری نشان میداد مراقبتها به درستی انجام شده اما سیستم به اصطلاح کولپس کرده بود! همزمان دوره گارانتی که سازنده چیلرها ارائه میداد به پایان رسیده و شرایطی ایجاد شده بود که میتوانست در خانهای دیگر تبدیل به کابوسی طاقتفرسا شود. اما آنجا باران بود؛ با حضور کارگران و مهندسان تاسیسات گروه باران، پشتیبانی مالی و تدارکاتی، سیستم برودتی جدید با سرعتی مثالزدنی جایگزین شد، بدون آنکه باعث شود ساکنان چند روز ناآرامی و درگیری با همسایگان، مدیر ساختمان و تعمیرکاران را تجربه کنند.
در اقتصاد سنتی، منابع انسانی بخشی از هزینه بودند؛ حقوق، بیمه، پاداش؛ اما در اقتصاد تجربه، انسان خودِ دارایی است. پژوهش مشهور Heskett در مدل Service Profit Chain نشان میدهد که هر افزایش ۵ درصدی در رضایت کارکنان، میتواند تا ۲۵ درصد در وفاداری مشتریان اثر بگذارد؛ اثری که در صنعت مهماننوازی حتی بیشتر است.
گروه باران، که پایهگذار مفهوم هتلبرج مسکونی در ایران است، به خوبی دریافته که تجربهٔ لوکس بدون رفتار لوکس امکان ندارد و این رفتار نه با شعار و سخنرانی، بلکه در فرایند آموزش و فرهنگ سازمانی شکل میگیرد. اینجاست که سرمایههای انسانی با دستانی نامرئی از معدنی بیپایان ارزی جدید و گرانبها استخراج میکنند.
انسان ضمانت پایداری
بهطور کلی میتوان گفت بانکها، نهادهای مالی و فعالان بازار سرمایه به عنوان بخشی از ماموریت خود به دنبال کسب و کارهایی هستند که در عین سودآوری، ریسک عملیاتی کمتری داشته باشد و در چنین مدلهایی، «سرمایهٔ انسانی» خود به ضمانت پایداری درآمد تبدیل میشود. هر چقدر کیفیت کارکنان در خط خدمات بالاتر باشد، هزینهٔ نگهداری پایینتر، میزان شکایت کمتر و طول عمر (وفاداری) مشتری بیشتر خواهد بود. به بیان دیگر، در اقتصاد تجربه، بازگشت سرمایه در نیروی انسانی به اندازهٔ سرمایه در ساختمان اهمیت دارد. همانطور که در گزارش CBRE Global Hospitality 2024 آمده است، پروژههایی با سیستم بهرهبرداری متمرکز و آموزش کارکنان به طور میانگین ۲۵ درصد درآمد پایدارتر دارند و ریسک کاهش اشغال (یا فروش) در آنها حدود ۴۰ درصد کمتر است.




